مهربانی ، معنی چشمان توست
مهرورزی ، شیوه ی پنهان توست
فرش زیر پای تو چشم من است
جان من ، قالیچه ی ایوان توست
جاری زیبای عشقی دیر پای
در عبور از چهره ی خندان توست
من چه خوشحالم که قلبم در سکوت
سال ها زندانی زندان توست
شاخه ای گل را برایت چیده ام
آن هم از زیبایی گلدان توست ...
خواستم گم شوم امّا تو چرا گفتی نه ؟
دیشب امّا به یکی بودن ما گفتی نه
باز هم صبح سحر ناله زدم پی در پی
ول کن این دست پر از زخم مرا ،گفتی نه
تو مرا در قفسم بیکس و تنها بگذار
نیستم همسفر چلچله ها ، گفتی نه
خواستم بشکنم این شیشه ی پر دغدغه را
خواستم کم کنم این فاصله را ، گفتی نه
راه دور است و من از فاصله ها بیزارم
نه! ندارم من ازین حوصله ها ، گفتی نه ...
یادت هست ؟
وقتی شروع به رفتن کردیم ، برای رسیدن چه اشتیاقی داشتیم ،
صدایمان فقط "چک چک " بود ،
بچّه ها با دیدنمان چه ذوقی می کردند ،
وقتی به جوی رسیدیم ، صدای "شُر شُر" داشتیم ،
بزرگترها ، بچّه ها را از ما می ترساندند ،
ولی خودشان ، دست و روی خود را در ما می شستند ،
از وقتی وارد دریا شده ایم ، باز هم صدایمان عوض شده ،
نه "چک چک " است ،
نه "شُر شُر" ،
بیشتر به غرّش و نهیب می ماند ،
هم بچّه ها ،
هم بزرگترها از ما می ترسند ،
نمی دانم چه باید کرد،
برویم یا بمانیم ؟
گاهی با خود می گویم :
کاش این موجی که روی آن سواریم ، به آن تخته سنگ روبرو برخورد کند ،
ازهم بپاشد ،
و ما قطره ها را به سمت ساحل پرتاب کند .
تو چه می گویی؟
می خواهی با موج همراه شوی ،
یا دوباره قطره شوی ؟
قابل توجه پژوهشگران ، اندیشمندان و دانشجویان حوزه علوم انسانی و به ویژه دانش مدیریت :
متعلق به محمد مسافری (م.مسافر)
برای ماندن نباید اصرار کرد ،
شاید در آینده دلیلی برای رفتن پیدا کنیم ،
برای رفتن نباید عجله کرد ،
ممکن است فردا علّتی برای ماندن بیابیم ،
برای سکوت نباید پافشاری کرد ،
چه بسا زمانی دلیلی برای گفتن پیدا شود ،
برای حرف زدن نباید شتاب کرد ،
ممکن است روزی علّتی برای سکوت وجود داشته باشد ،
....
امّا
برای اندیشیدن هرگز نباید درنگ کرد ،
چرا که هرگز برای فکر نکردن دلیلی پیدا نخواهد شد .
بیا به خواب من امشب
به میهمانی آهنگ
به صرف ترانه ،
و دور سفره ای از رنگ
کنار هشتی خانه .
تو از تبار نهالی ،
من از تبار سپیده ،
بگو که سر بزنم صبح
به پیچک خسته
که از سر شب بر
تن خواب ِ
شکوفه تنیده .
سلام ،
لطفا"
یه دفتر چهل برگ ،
یه مداد تراش ،
شش تا شکلات مینو ،
یه بسته سیگار هما واسه بابام ،
....
یه دوچرخه ی فرمون بلند ،
چوب الک دولک ،
دو تا توپ لاکی ،
یه دونه توک ،
....
یه شلوار دوجیبه ،
یه جفت کفش پشت بند ،
فیلم بیست و چهار تایی ،
....
یه دفتر خاطرات ،
یه کتاب لیت هولد ،
یه دوچرخه ی اطلس ،
خب ...
با اون ساعت دیواری که عقربه نداره ،
نه دیگه ،
همینا کافیه.
و با فراغ بال ،
می روم ،
اما هنوز ندانسته ام ،
...
شما می دانید؟
تشنــه ، تنــها در بیـــابانم ، کـیَــم؟
راهیَم ، حیـــران ِ پیمــانــم ، کیَـم ؟
گاه چون سنگی به کنجی بی صدا
گاه ، چون رودی خروشانم ، کیَم؟
گــاه تاریکــم ، خموشـم ، بی تپش
گـــاه چون خورشیدِ تابانم ، کیَـم؟
مرغکی سرگشته از افسون دهــر
در دل دام از پی ِ دانــــم ، کیَـــــم؟
همچـــو خورشــید از ورای ابــــرها
گـَه نمـــایان ، گاه پــنهانـم ، کیَـــم؟
در گــذار هستی از ســرگشتـــگی
گه بـــهارم ، گه زمستانــم ، کیَــم؟
گــــاه ، آزاد از جهـــانی بی نشــــان
گـــاه ، خـــود معنای زندانـم ، کیَم؟
از مصـاف خویش با خود خستــه ام
گــاه کفــرم ، گاه ایمانـــم ، کیَــم؟
گاه جانی شعله ور در جسم خویش
گاه جسمی خسته از جانم ، کیَم؟
گـــاه بـــا فـــرزانـــگان فـــرزانــه ام
گـــاه ، هـــم پیمانِ رنــدانم ، کیَم؟
من درین دارالشّــــفــــای کـــــاروان
گــــاه دردم ، گاه ، درمانم ، کیَــم؟
گاه راهی سوی هر ســامان و گاه
رانده از هر کوی و سامانم ، کیَــم؟
مانــده ام در کار خود حیران که من
در کنــــار آب و عطشــانم ، کیَــم؟
در مســیر کــاروان ، حیـــــرت زده
گـاه ، اوّل ، گــاه ، پــایانم ، کیَـــم؟
گاه ، پیری شسته دست از زندگی
گاه بی غم ، همچو طفلانم ، کیَم؟
در گـــذار از دامـــن پــر خـــار دهر
گـــاه افتـــان ، گـاه خیزانم ، کیَـم؟
گـــاه شادم ، بی غم ِ فــردا و گـاه
از غـــم فـــردا پریشـــانم ، کیَـم ؟
بر خود از این قصّه ی بی حاصلی
گــاه خنــدان ، گاه گـریانم ، کیَــم ؟
ای "مسافر" راه بی حاصل نــــرو
کم بپرس از من ، نمی دانم کیَم...
خوب نگاه کن ،
آن طناب که از شاخه ی درخت آویزان است ،
تاب است ، یا دار ؟
....
چه عروسک قشنگی !
راه می رود ،
حرف می زند ،
می خندد ،
گریه می کند ،
...
این عروسک ، چقدر شبیه آدم هاست !
مرا لابلاي شعرهايم بيابيد ...
